तुला शिकवीन चांगलाच धडा फेम अधिपती म्हणजेच अभिनेता शेलारचा अशोक सराफ यांच्या हस्ते सत्कार करण्यात आला. त्याबद्दल त्याने आपले मनोगत व्यक्त केले आहे. तसेच हे सारे स्वप्नवत असल्याचे तो म्हणाला.
दहा वर्षांपूर्वी आपल्या जवळच्या एका शहरात आपल्या सगळ्यात लाडक्या नटाचं नाटक आलेलं असतं. आपण आपल्या जिगरी दोस्ताबरोबर आपल्या 'त्या' आवडत्या नटाचे डायलॉग्ज म्हणत म्हणतच दीड-दोन तासाची रपेट करून नाटकाला पोहचतो. पडदा उघडतो आणि 'ते' स्टेज वर येतात, आपण त्यांना पहिल्यांदा प्रत्यक्ष पाहतो.. आणि पाहतच राहतो.हाच तो नट ज्यांनं आपलं बालपण सुंदर केलं,आनंदी केलं.. हाच तो नट जो आपल्याला एवढा आपलासा वाटतो,जवळचा वाटतो, की तो आपल्या स्वप्नात येतो. आपण बुचकळ्यात.. हे सत्य आहे की तेच स्वप्न कंटिन्यू होतय?
नाटक संपल्यावर बॅक स्टेजला मोठी रांग त्यांच्याबरोबर फोटो काढण्यासाठी. आपणही त्या गर्दीत सामील होतो, अर्धा तास रांगेत थांबून शेवटी आपल्या सुप्परस्टार च्या जवळ पोहोचल्यावर अचानक काहीतरी वाटतं आणि आपण फोटो न काढताच बाजूला होतो रांगेतून आणि दोस्ताला कानात म्हणतो "मला 'गर्दी' म्हणून नाही भेटायचं यांना.मी भेटणार नक्की, पण आत्ता असं नाही". बॅक स्टेजला घुटमळत आमच्या भेटीचा तो क्षण आपण लांबणीवर टाकून देतो, अनिश्चित काळासाठी. आपण परत बुचकळ्यात.. हा शहाणपणा की मूर्खपणा?
कट टू..
बरोब्बर दहा वर्षांनी, आता स्टेजवर आपल्या 'त्या' सुप्परस्टारच्या हस्ते आपला सत्कार होतो, ते आपल्या कामाचं कौतुक करत असतात आणि त्यांचे शब्द स्लोमोमध्ये आपल्या कानावर हळुवार मोरपिसासारखे..! अगदी तसंच जसं आपण अनेकदा आपल्या स्वप्नात पाहिलंय.
आपला आपल्या कानांवर-डोळ्यांवर विश्वास बसत नाही आपण थेट त्यांचे पाय धरतो, स्लोमो मध्येच.
बॅकस्टेच्या रांगेतला मी, स्टेजवरच्या माझ्याकडे पाहून हसतो;
आणि आपण परत एकदा कंटिन्युटी मध्ये बुचकळ्यात..हे सत्य आहे की तेच स्वप्न कंटिन्यू होतय?
